In Man van zijn woord vertelt een student literatuurwetenschap trots over zijn vader, die schrijver is. De brieven die ze elkaar schrijven over Homerus, Dostojevski en Cruijff laten hun bijzondere relatie zien; een relatie die gebaseerd is op een gedeelde liefde voor literatuur. Dat de zoon zijn vader al vijftien jaar niet heeft gezien, doet niets af aan deze unieke band – althans: zo lijkt het. 

Man van zijn woord is een monoloog gespeeld door Roán ten Cate en geschreven door Roel Meijvis. In hun eerste samenwerking onderzoeken zij de vraag wat vandaag de dag nog de betekenis is van verhalen in een wereld waarin de waarheid niet meer zou bestaan. Door het verhaal te laten zien van een zoon en zijn psychologische eenzaamheid, vertellen zij het verhaal over de filosofische eenzaamheid van de moderne mens. En evenals de psychologische eenzaamheid van de zoon, komt de eenzame positie van de mens in een absurde wereld die volstrekt zin-, en betekenisloos is, met een lastige keuze: de pijnlijke waarheid onder ogen zien of vluchten in een troostende leugen. Het door de Dood van God en het ongeloof in de Grote Verhalen ingeleide ‘Post-truth’-tijdperk met alternative facts lijkt vooral te leiden tot nog meer verhalen: wat zegt dit over de mens en zijn (on)vermogen om te dolen door een oneindig niets?